AMAN TANRIM 30’A ÇEYREK VAR VE BEN HALA YALNIZIM!

Şimdi ne olacak? 30 oluyorum şimdi ne olacak? Biri bana cevap versin. “Evde mi kalıyorum?” hani evlenecektik? Hani hayaller vardı? Birbirimizin düğününde göbek atacaktık? Ne zaman olacak bunlar? 30’a çeyrek var, ne ara olacak tüm bunlar? :)
Bu yakarışa ya siz sahipsinizdir ya da yakın bir arkadaşınız. Üniversite biterken yani 20li yaşların başında hayatınızda bir adam varsa ya artık evlilik yolunda ilerliyor olursunuz ya da genelde erkek bu durumdan yani “işin ciddiye binmesi” durumundan ürkerek ilişkiyi bitirir ya da karşı tarafın bitirmesini sağlar.
Ve biz 30’lara yaklaşan kadınlar hala yalnız isek bizi bir panik sarmaya başlar. Hele bir de çocuk sahibi olmayı planlayan bir kadın iseniz işte o zaman kafanız daha çok karışır. Çünkü etraftan “e ama evlen artık evladım bak daha çocuk yapacaksın yaşın geçiyor” gibi söylemler duymaya başlarsınız.
Off yani. Neden bunu erkeklerden ziyade kadınlar yaşar? Neden bunu da birçok şey gibi toplum ısrarla bizim omuzlarımıza yükler? Nasıl bir baskıdır bu? Hiçbir erkek duydunuz mu bu durumdan şikayetçi olan. Aksine onlara ısrarla her şeyi yaşa sonra evlen diye nasihatlar edilir. Aman tanrım ya bu nasıl bir çifte standarttır. Sana yaşama ona yaşa diye ısrar ederler. Ve sonuç olarak inanılma sağlıksız bireyler ve ilişkiler ortaya çıkar. Sonra da neden yürümüyor bu ilişkiler denilir. Evet abi yürümez tabi. Sonuçta eşit değiliz ki. Yani bize sunulanlar ve yasaklananlar eşit olmadığı için siz zincirleri kırmış bir kadın bile olsanız olmaz. Aşamazsınız bir yerde takılır kalırsınız, ilişki bir yerde takılır kalır. Ne fena.
Aslında gerekli midir her kadın için evlilik ya da aynı şekilde her erkek için. Değildir. Ama özgür bırakmıyorsunuz ki onları rahatça bir evleri olsun, yalnız ya da erkek arkadaşlarıyla mutlu oldukları sürece birlikte yaşasınlar. Olmuyor. İşin zor tarafı; anladığım kadarıyla siz büyüdükçe İlişkiden beklentileriniz de büyüyor. Dün bir arkadaşla sohbet ediyorduk ve bir saymaya başladı ki, aklınız durur :) benim önümden yürürken kapıyı açıp beklesine kadar geldi mevzuu :) artık gerisini siz tahmin edin:P ama gerçekten öyle büyümek, kadın gibi hissetmek falan giriyor sanırım artık devreye. O yüzden bu başka bir yazı konusu olacak sanırım :)
İşin duygusal kısmına gelince ise işte asıl önemli olan kısım burası. İşte o zaman hak veriyorum bazı serzenişlere. Çünkü şöyle gibi oluyor sanırım; yıllar geçiyor ve yalnız geçiyor. Bir sevgili olmayınca derdine ortak, sanki hayat hep onu bulmaya çalışmakla geçiyormuş gibi. Hayatı paylaştığın biri olduğundaysa dinginleşiyor hayat sanki. Her şey o demiyorum kesinlikle ama insanın hayatının oldukça büyük bir kısmını kaplıyor sanırım ve bu nedenle de insanı rahatlatan bir unsur oluveriyor yanıbaşındaki kişi.
Hani derler ya henüz evlenmemiş arkadaşlara; acele et iyiler erken kapılıyor diye :) Bu saçma lafa inanır oldum ya. Yani sanki gerçekten etrafta hayatı paylaşacak birileri kalmamış gibi :) yok canım o kadar değil, değil mi? :P