Kariyer, mariyer hepsi yalan...

Kariyer, iş hayatı, yükselmek, yerinde saymak, kurumsal hayat ya da kendi işini yapmak. Aman tanrım ya. Nereye kadar? Ne için? Para için. Hayatta kalmak için beklide. Ama para için sonuçta. Daha çok para kazanmak ve o paraları daha da rahatça harcamak için çok para istiyoruz. İşin özü bu gibi. Ama sorsanız derdimiz mutlu olmak aslında çok para kazanmak o kadar da önemli değil. Yok ya sanırım yok öyle bir şey. Sonuçta para yoksa gezmek yok, yeni kıyafetler, ayakkabılar, yeni şehirler, ülkeler yok. Yok işte. Ve yoksa da mutluluk yok sanırım. En azından anladığımız tanıdığımız başka bir mutluluk yok.
Çok sıkıldım gerçekten çok sıkıldım. Evet iyi kazanıyorum ve evet belki bir çok insana göre çok az çalışıp kazanıyorum ve bunu sevmemek nankörlük. Evet belki de öyle ama benim bir şeyler yapmam lazım yoksa çatlayacağım. Ama anlamlı bir şeyler yapmak istiyorum bir işe yarayan şeyler olsun istiyorum.
Sanırım iş değiştirmem şart ama ortada bir iş de yok. Ne yapacağımı bilmiyorum? O kadar çıkmazda hissediyorum ki? Bu yolun beni nereye götüreceğini hiç bilmiyorum. Hani şöyle olsa, sevdiğin ve çok yoğun çalıştığın bir işin olsa, iş hayatında sinirlerini bozan şeyler olacaktır elbet ama en azından bir konuda bir şeyler söylemeye hakkın olur. Dersin ki ben bu kadar çalıştım bu kadar emek verdim. Ben bunu istiyorum diyebilir insan. Ama yok işte ben sanki lütfedilmişçesine buradayım. Daha ne istiyorsun diyor baktığım yüzler. Şunu biliyorum ama ben; istediğim bu değil. Bir şey yapmamak, bunun farkında olmak, insanların bunun farkında olması beni mutlu eden şeyler değil. Bu bir dönemdir belki diye düşünmek istiyorum belki diyorum değişir bir şeyler. Belki diyorum önemli atfedilen işler yaparım ben de bir gün ve tamamlarım kendimi en azında o anlamda. Aslında ne komik ben sadece aynı paraya daha çok çalışmak istiyorum :) daha çok öğrenmek. İnsanlar dışarılarda bir şeyler yapıyorlar, deli gibi çalışıyorlar, yoruluyorlar, paralarını hak ediyorlar ve çoğu daha fazlasını hak ediyor. Ne tuhaf.