Canım Ananem

Ölmek, ölüm...Hep ağlatır mı? Öleni, kalanı..napar ölüm bize. Fena yapar. Çok kayıp yaşamadım ama canım ananem göçtüğünde buralardan hissettiğim ilk şeylerden biri pişmanlık oldu. Neden yaşlı olduğunu, yakında gidiceğini bile bile onunla daha çok zaman geçirmedim. Neden daha çok elini tutmadım, yanında daha fazla yatmadım. Neden daha fazla "kızanım" deyişini duymadım.
Öyle çok özlüyorum ki onu...tarifi yok biliyorum bunun. Onları yani "çok sevdiklerini" kaybedenler anlar sadece. Çok zordur. Boğazına düğümlenmesi bişeylerin. Onu bi daha göremeyeceğini düşünmek değil onu görememek çok zordur. Ne yaparsan yap onsuzluğa alışmak zorundasındır. Neden dersin bi çok kez, neden? Böyle çünkü...
Bi keresinde, ilk yılıydı sanırım ölümünün, dedim ki keşke bu kadar sevmeseydim keşke beni bu kadar sevdiğini bilmeseydim, bu kadar üzülmezdim. Sonra canım aşkım bana dedi ki "sakın böyle düşünme çünkü bu güzel ne kadar acı verse de bu güzel. Böyle sevmiş ve sevilmiş olmak güzel." Doğru söylemiş bu güzel seni düşünmek ananem çok güzel. Güzel yanaklarını sevdiğim günleri, koca kız olmama rağmen kucağında oturduğumu, kazık kadarken bile aynı yatakta yatmak istediğim günleri düşünmek hatırlamak güzel. Ama evet keşke olsaydın...keşke senin "ne olacaksın be kızanım sen" diye sorduğunda veremediğim yanıtı, işe girdiğimi, evleneceğimi, sevdiğim adamı görseydin. Göremedin...Napalım...Bi şey yapamayız biliyorum. Ama belkide gerçekten görüyosundur. İnanmak istiyorum buna. Baksana Kerem kocaman oldu:) Hep senin yanına gelir kıvrılırdı. Şimdi başörtülü birini gördüğünde sana benzetiyo. Ananem uzaklara gitti diyodu ilk başlarda geliceğini sanıyodu ama şimdi ölümü öğrendi. Öldüğünü biliyo ama anlamıyo tabi canım annem benim.
Seni çok özledim. Çok seviyorum seni bu hiç değişmiycek ama ben hep sen ölmiyceksin sanırdım. Gitmiyceksin hep kalıcaksın sanırdım. Nedendi bu yanılsama bilmiyorum.
Seni seviyorum:)